Była na tych wieczorach i publicystyka -jej przykład stanowiła dramatyczno-tragiczna w wyrazie, choć z lekkim odcieniem groteski kompozycja Aleksandra WustinaL to Zajcewa na głos, smyczki i wielki bęben.
Utwór krótki, sześciominutowy, stylistycznie konsekwentnie nowoczesny, z podanym parlando tekstem listu z kolonii karnej dla nieletnich, zaczerpniętym z jednego z numerów tygodnika „Ogoniok” z 1987 r. Były wreszcie interesujące dialogi z tradycją: Dona nobis pacem Gieorgija Dmitriewa, koncert na wiolonczelę i zespół instrumentalistów, napisany w związku z jubileuszem Bachowskim i wiodący napięty dyskurs z barokiem i romantyzmem oraz Koncert na flet, harfę i orkiestrę kameralną Michaiła Mejerowicza, dla odmiany odwołujący się – i poprzez zestaw instrumentów solowych, i poprzez stylistykę z cytatami włącznie – do Mozarta.
