Szyli je rękawicznicy zrzeszeni w cechach francuskich już około 1190 r., używając jako surowców różnych skór starannie wyprawianych.
W innych krajach, jak w Niemczech, Austrii, a później i w Polsce, rękawiczki robili jako uboczny produkt wytwórcy kaletek, woreczków, pasów i innych wyrobów ze skóry. Szczególnie częste są wzmianki o użyciu jeleniej skóry, a nawet bawolej przy grubych rękawicach nakładanych do polowania ze sokołem, koniecznych dla myśliwego, gdy ptak siedzący na dłoni zrywał się do lotu.
Na zimę sporządzano rękawice podszywane lekkim futrem jagnięcym, popielicami i tanimi futrami, jak królicze i baranie
Rękawiczki noszone do ubioru codziennego były najczęściej z lekko kremowej skóry ze skośnie ściętym wydłużeniem. Przy ożywionym ruchu budowlanym w XIII w. rękawic roboczych używali rzemieślnicy pracujący przy budowach, jak np. murarze i kamieniarze.
