Obuwie noszone do uroczystych szat było robione nawet z jedwabnych tkanin, a haftowane motywy dekoracji przodów naszywano perłami.
W zwykłym obuwiu było kilka odmian skóry: koźlęca — barwiona czarno, czerwono lub na ciemny odcień purpury – była przeznaczona na płytkie trzewiki, dochodzące najwyżej do kostek. Do zdobienia wierzchów obuwia stosowano ażurową wycinankę ze skóry lub nakładanie aplikacji ze skóry wy- ciętej i naszywanej na tło o barwie kontrastującej z ozdobą.
Wyszywaniem nicią kolorową podkreślano wydłużony kształt tretów
Od IX w. była już znana , używana na Zachodzie, pod wpływem mody bizantyńskiej, do wyrobu wytwornego obuwia skóra safianowa, którą malowano, złocono i zdolno motywami wyciskanymi przy pomocy form drewnianych, z wyrobu skór safianowych słynęła Kordoba w Hiszpanii ale sposób produkcji i uszlachetnienia skór „kurdybanowych był znany T rozpowszechniony w miastach południowej Francji, szczególnie W Tuluzie i w Montpellier.
